Parfumerie Generale,L'Eau Guerriere

 Jeżeli możliwe jest wywąchanie zapachu ze skóry do zera to ja to właśnie uczyniłam.Pierwszy raz,no ale cóż ,dziś ostatni raz mogłam pocieszyć nos tym zapachem i dziś ostatnia szansa aby napisać o nim parę słów..ostatnie krople wojownika poleciały bowiem w świat,pocieszyć inny nos;)
Świeży jak podmuch wiatru omiatający szkockie klify a przy tym nie mający nic wspólnego z poznanymi przez mnie zapachami które nazywa się świeżymi .Pachnie świeżutką żywicą i drewnem,mocno wyczuwalne są tez zielone nuty trawa? zioła?Lekki,świetlisty i przejrzysty jak tafla szkockiego jeziora ukrytego pomiędzy licznymi wzniesieniami a jednocześnie ostry, trochę pikantny.Pewnie za sprawą mirry;)
Nie rozbiorę go na nutki,bo nie potrafię,kojarzy mi się z przestrzenią,ale mam konkretny obraz który mi do niego pasuje.Może to dlatego, że swego czasu naczytałam się książek o średniowiecznej Szkocji.
I L'Eau Guerriere kojarzy mi się właśnie z tym krajem.
Idealnie pasuje do skromnie(w sensie ilości odzieży)  odzianego silnego,jasnowłosego i złotolicego Celta w przepasce podtrzymującej rozwiane wiatrem długie włosy,spadkobiercy mocno posuniętego w latach przywódcy klanu,stojącego z dumnie uniesioną głową na szczycie stromego klifu..
Takiego który za nic ma stroje i tytuły,który nie bawi się w upiększanie surowego wnętrza kamiennego zamczyska,który walczy o  to aby to co jego nie dostało się w łapy pstrokatych Anglików.Pachnie wiatrem i przestrzenią.Jest chłodny i surowy i nieobliczalny w walce ale jednocześnie ma wielkie serce które potrafi kochać.
I jakby nie to wielkie zamczysko na skałach które w moim wyobrażeniu być musi to powiedziałabym ,że taki jasnowłosy William Wallace;)



Nuty zapachowe: kora drzewa chinowego, aldehydy,mirra,  żywica olibanowa, drewno aloesowe, piżmo.